PLAN DALTOŃSKI

Praca  według planu daltońskiego zaspokaja potrzebę dziecięcej aktywności, rozwija kreatywność, samodzielność, poczucie odpowiedzialności i umiejętność współpracy. Nauczyciel stawiając przed dziećmi zwizualizowane na tablicy wyzwania, stymuluje wychowanków do niezależności w myśl słów prekursorki panu daltońskiego – Helen Parkhurst
„Jeśli szanujemy dziecko i podążamy za jego możliwościami to może ono zrobić więcej,
niż od niego oczekujemy, a wszystko co dziecko potrafi – nauczycielowi zrobić nie wolno”.

Na czym polega praca według planu daltońskiego:

 Dziecko dostaje do wykonania zadania i samo decyduje kiedy je wykona, pracując samodzielnie lub w grupie. W razie problemów może skorzystać z pomocy kolegi z grupy oraz nauczyciela. Zwizualizowane za pomocą symboli umiejętności pozwalają dziecku rozeznać się kto w czym może mu pomóc.

Każda oddział jest wyposażony w pomoce dydaktyczne niezbędne do realizacji planu daltońskiego:

  • tablice z zadaniami
  • sygnalizator
  • zegar daltoński
  • plan dnia

Wszystkie pomoce umieszczone są na wysokości dzieci, żeby zachęcać do samodzielności.

Metody pracy z dziećmi wg Gruszczyk- Kolczyńskiej

Metoda Dr E. Gruszczyk – Kolczyńskiej rozwijania zdolności umysłowych dzieci wraz z ich edukacją matematyczną

Metoda jest efektem wieloletnich badań autorki nad zjawiskami i przyczynami niepowodzeń szkolnych w uczeniu się matematyki. Jej realizacja pozwala u dzieci rozwinąć możliwości umysłowe oraz uzdolnienia do uczenia się matematyki w szkole. Efektywność wspomagania rozwoju, a także wyniki edukacji matematycznej zależą od korzystnego dopasowania treści kształcenia do możliwości rozwojowych dzieci. 

Różnice indywidualne w tempie i rytmie rozwoju umysłowego dzieci sprawiają, że realizowanie tradycyjnych programów, z podziałem na grupy wiekowe, nie wspomagają dzieci w rozwoju, a mogą powodować jego zwolnienie lub zahamowanie u konkretnych dzieci, gdyż:
– dzieci, które rozwijają się wolniej, nie mogą korzystać w pełni z zajęć, bo wszystko jest dla nich za trudne i dzieje się za szybko, w ten sposób powstają już na tym etapie luki w kształceniu,
– dzieci o przyspieszonym tempie rozwoju, również nie korzystają w pełni z zajęć, gdyż dla nich zajęcia w wielu momentach są banalne i nudne, co nie stymuluje ciekawości poznawczej. 

Dlatego w tej metodzie nie stosuje się tradycyjnego podziału treści kształcenia ze względu na wiek dzieci. Opracowanych jest 14 bloków programowych, w których znajdują się treści dobrane tak, aby rozwinąć najważniejsze czynności intelektualne i ukształtować te umiejętności, które są ważne dla dalszej edukacji matematycznej dzieci. W każdym bloku treści ułożone są zgodnie z rozwojem dziecięcych możliwości na danym etapie rozwoju. Warunkiem mądrego wspomagania rozwoju dzieci jest zachowanie cyklu rozwojowego i dokładne opanowanie treści łatwiejszych przed przejściem do kolejnych. 
Treści realizowane wg metody Gruszczyk – Kolczyńskiej pomagają w stworzeniu wszystkim dzieciom warunków do pełnego rozwoju swych możliwości umysłowych. 

Zdaniem autorki metody, edukacja matematyczna przedszkolaków musi być wtopiona w działania, zmierzające do rozwoju umysłowego dzieci w ogóle. Procesy intelektualne, od których zależą sukcesy w uczeniu się matematyki, mają, bowiem szeroki zakres: służą dzieciom do klasyfikowania i tworzenia wszelkich pojęć, tworzenia logicznych wypowiedzi, polepszania spostrzegania, przewidywania skutków na bazie dostrzeżonych przyczyn, sprawnego liczenia, nie tylko przy rozwiązywaniu zadań matematycznych..

Najnowsze badania nad funkcjonowaniem intelektualnym człowieka wskazują, iż nie można oddzielić czynności umysłowych od jego emocji. To emocje wyznaczają ramy działań poznawczych. Mając to na uwadze, autorka metody opracowała specjalny blok programowy, zawierający treści kształtujące odporność emocjonalną dzieci i zdolność do zwiększonego wysiłku intelektualnego….

W edukacji matematycznej przedszkolaków najważniejsze są osobiste doświadczenia dziecka. Stanowią one budulec, z którego dziecko tworzy pojęcia i i umiejętności. Jeżeli doświadczenia są specjalnie dobrane, przyczyniają się także do rozwoju myślenia i hartowania dziecięcej odporności.
Program edukacji matematycznej wg. E. Gruszczyk- Kolczyńskiej obejmuje następujące kręgi tematyczne: orientacja przestrzenna, rytmy, kształtowanie umiejętności liczenia, a także dodawania i odejmowania, wspomaganie rozwoju operacyjnego rozumowania; rozwijanie umiejętności mierzenia długości, klasyfikacja, układanie i rozwiązywanie zadań arytmetycznych, zapoznanie dzieci z wagą i sensem ważenia, mierzenie płynów, intuicja geometryczna, kształtowanie gier przez dzieci, zapisywanie czynności matematycznych. Dwanaście wymienionych kręgów tematycznych trzeba zrealizować w podanej kolejności, uwzględnia ona, bowiem nie tylko stopniowane trudności, ale także prawidłowości rozwoju dziecka. Zajęcia należy najlepiej prowadzić każdego dnia. Może to być jednak nierealne. Dla uzyskania dobrych efektów zajęcia muszą być prowadzone, co najmniej trzy razy w tygodniu. Zajęcia należy prowadzić dotąd, dopóki sprawiają dziecku przyjemność. Do prowadzenia zajęć z dziećmi potrzebne są specjalne dobrane przedmioty (pomoce): Miś- pacynka, liczmany- kółka, trójkąty, kwadraty, liczydełka, kartoniki z cyframi i znakami arytmicznymi, seria obrazków, domino, geoplan (płytka z otworkami do przewlekania sznurowadła)- służy do konstruowania figur geometrycznych, figury geometryczne, karty logiczne, kostka i obrazki. Do prowadzenia zajęć potrzebne są jeszcze inne przedmioty (nasiona dużej fasoli, kasztany, kolorowe guziki, klamerki do przypinania bielizny, frotki, kapsle.

KODOWANIE / RAZEM Z PLANEM DALTOŃSKIM NA JEDNYM PANELU

Dzięki zadaniom z kodowania nauka matematyki, informatyki staje się prosta, kolorowa i interesująca, poznawana w zabawie i w działaniu przekształca się w przygodę.

Zabawy z kubeczkami na macie służą do zorganizowania różnego rodzaju aktywności: memory, sudoku, a także do tworzenia kodów z warunkami, algorytmów. Dzięki zabawom z kodowania rozwijamy kreatywne i logiczne myślenie, ćwiczymy samodzielność uczniów, poszerzamy wyobraźnię, przygotowujemy do nauki programowania.

Cele zajęć:

– doskonalenie orientacji przestrzennej,

– rozbudzanie zainteresowań programistycznych,

– doskonalenie myślenia abstrakcyjnego i logicznego,

– integracja zespołu uczniów.

METODA DOBREGO STARTU

Metoda Dobrego Startu (MDS) należy do metod terapii psychomotorycznej. Została opracowana przez psychologa Martę Bogdanowicz na bazie francuskiej metody Bon Départ. Główny cel MDS to usprawnienie i zintegrowanie działania psychiki i motoryki. Rehabilitacja psychomotoryczna znajduje zastosowanie w przypadku zaburzeń emocjonalnych i mikrozaburzeń motorycznych, które wpływają na trudności w nauce oraz kłopoty z adaptacją dziecka do środowiska szkolnego i rodzinnego. Metoda Dobrego Startu polega przede wszystkim na usprawnianiu funkcji wzrokowych, słuchowych i dotykowo-kinestetyczno-ruchowych oraz na ich wzajemnej integracji. W Metodzie Dobrego Startu najważniejszą rolę pełnią trzy elementy: słuch, wzrok i ruch (motoryka). Zajęcia według MDS mają zawsze charakter trzyetapowy:

  1. zajęcia wprowadzające, na które składają się ćwiczenia orientacyjno-porządkowe (marsz przy muzyce, różne sposoby powitania, zabawy ruchowe, ćwiczenia orientacji w schemacie ciała itp.), nauka piosenki i zabawa „zagadki językowe” w celu rozwijania kompetencji językowych (wyjaśnienie trudnych słów, rozmowa na temat treści piosenki, dzielenie słów na sylaby, głoski i litery itp.);
  2. zajęcia właściwe, które dzielą się na:
  3. ćwiczenia ruchowe – zabawy ruchowe do treści piosenki; należy zacząć od ruchów całego ciała (motoryki dużej), a potem przejść do ruchów precyzyjnych, np. ręki (motoryki małej);
  4. ćwiczenia ruchowo-słuchowe – angażują analizator kinestetyczny i słuchowy; dzieci mogą wystukiwać rytm słyszanej piosenki, rzucać do siebie woreczkami wypełnionymi grochem w sytuacji usłyszenia określonego słowa w piosence itp.; można używać różnych pomocy, jak: sznurki, szarfy, balony, kolorowe chusteczki, wstążki, gumy;
  5. ćwiczenia ruchowo-słuchowo-wzrokowe – polegają na odtwarzaniu ruchem wzorów graficznych (figur geometrycznych lub liter) w rytm jednocześnie śpiewanej piosenki; po demonstracji wzoru dziecko uczy się polisensorycznie (wielozmysłowo) przez dotyk, słuch, wzrok i ruch, np. dotyka palcem po fakturze narysowanego wzoru, rysuje wzór palcem w powietrzu, rysuje go na tackach z kaszą itp.;